Peristiwa Pengeboman Atom di Hiroshima dan Nagasaki

Peristiwa Pengeboman Atom di Hiroshima dan Nagasaki

            Menurut sejarah hanya terdapat sekali sahaja penggunaan senjata nuklear bagi peperangan. Pada peringkat akhir Perang Dunia II, Amerika Syarikat menjatuhkan senjata nuklear di bandar-bandar Jepun Hiroshima dan Nagasaki pada 6 dan 9 Ogos tahun 1945. Amerika Syarikat telah mendapatkan persetujuan dari United Kingdom seperti yang ditetapkan di dalam Perjanjian Quebec dan akhirnya menyebabkan pengorbanan sekurang-kurangnya 129,000 orang dalam kedua-dua serangan itu.

Sasaran calon bom atomic

     

       Pada bulan April 1945, Jawatankuasa Sasaran terima arahan untuk mencalonkan sasaran khusus untuk pengeboman. Jawatankuasa Sasaran mencalonkan lima sasaran: Kokura, tapak satu peluru terbesar tumbuhan Jepun; Hiroshima, port berlepas dan pusat perindustrian yang merupakan tapak ibu pejabat tentera utama; Yokohama, pusat bandar untuk pembuatan pesawat, peralatan mesin, peralatan dan minyak elektrik kilang penapis; Niigata, sebuah pelabuhan dengan kemudahan industri termasuk keluli dan aluminium tumbuhan dan kilang penapisan minyak; dan Kyoto, pusat perindustrian utama. Pemilihan sasaran adalah tertakluk kepada kriteria berikut:

• ·         sasaran itu lebih besar daripada 3 batu (4.8 km) diameter dan merupakan sasaran penting dalam kawasan bandar yang besar.
• ·         Letupan itu akan membuat kerosakan berkesan.
• ·         Sasaran itu tidak mungkin diserang menjelang Ogos 1945.

            Bandar-bandar  ini sebahagian besarnya tidak disentuh ketika serbuan pengeboman setiap malam dan Angkatan Udara Tentera bersetuju untuk meninggalkan mereka dari senarai sasaran supaya penilaian yang tepat mengenai senjata yang boleh dibuat. Hiroshima telah digambarkan sebagai "tentera penting depot dan pelabuhan permulaan di pertengahan kawasan perindustrian bandar. Ia adalah sasaran radar yang baik dan ia adalah saiz yang sebahagian besar bandar itu boleh meluas rosak. Terdapat bukit bersebelahan yang mungkin akan menghasilkan kesan yang memberi tumpuan yang ketara akan meningkatkan kerosakan letupan itu. Oleh kerana sungai ia tidak sasaran pembakar yang baik.

            Jawatankuasa Sasaran menyatakan bahawa "Ia telah dipersetujui bahawa faktor-faktor psikologi dalam pemilihan sasaran adalah amat penting. Dua aspek ini adalah (1) mendapatkan kesan psikologi yang amat besar terhadap Jepun dan (2) menggunakan awal cukup menakjubkan untuk kepentingan senjata untuk diiktiraf di peringkat antarabangsa apabila publisiti di atasnya dilepaskan. Kyoto mempunyai kelebihan kerana merupakan pusat penting untuk industri ketenteraan, serta sebuah pusat intelektual dan dengan itu penduduk yang lebih baik dapat menghargai kepentingan senjata. istana Maharaja di Tokyo mempunyai kemasyhuran yang lebih besar daripada mana-mana sasaran yang lain tetapi mempunyai nilai strategik kurangnya. "

            Pada 30 Mei, Kyoto dibuang dari senarai sasaran kerana kepentingan agama dan budaya sejarah. Pada 25 Julai, Nagasaki telah dimasukkan dalam senarai sasaran bagi menggantikan Kyoto. Pesanan untuk serangan itu telah dikeluarkan kepada Ketua Carl Spaatz pada 25 Julai.

            Pada 6 Ogos 1945, Boeing B-29 Superfortress (Enola Gay) daripada 393d Pengeboman Squadron, dipandu dan dipimpin oleh Kolonel Paul Tibbets, berada di lapangan Utara dan Little Boy berada di tempat sasaran. Hiroshima, ibu pejabat Bahagian Tentera dan Kelima 2 Besar dan pelabuhan berlepas, adalah sasaran utama misi itu, dengan Kokura dan Nagasaki sebagai alternatif. Bom diletupkan pada ketinggian 1,750 kaki (530 m) dengan letupan yang kemudiannya dianggarkan bersamaan 13 kiloton TNT. Kawasan seluas kira-kira 4.7 batu persegi (12 km2) telah dimusnahkan. pegawai Jepun menetapkan bahawa 69% daripada bangunan Hiroshima musnah dan satu lagi 6-7% rosak. Kira-kira 70,000 hingga 80,000 orang, yang mana 20,000 adalah pejuang Jepun dan 20,000 adalah buruh hamba Korea, atau kira-kira 30% daripada penduduk Hiroshima, terbunuh serta-merta, dan 70,000 lagi cedera.

            Pada pagi 9 Ogos 1945, B-29 kedua (Bockscar), dipandu oleh komander 393d Pengeboman Skuadron, Major Charles W. Sweeney, diangkat dengan Fat Man di atas kapal. Kali ini, Kokura adalah sasaran utama. Sweeney berlepas dengan senjata yang telah bersenjata tetapi dengan palam keselamatan elektrik masih terlibat. Apabila tiba di Kokura, mendapati awan telah dikaburi bandar, melarang serangan visual yang dikehendaki oleh perintah. Selepas tiga berjalan ke bandar, dan dengan bahan api semakin lemah, mereka menuju sasaran menengah, Nagasaki. The Fat Man telah merosot letupan yang terhasil mempunyai hasil letupan bersamaan dengan 21 kiloton TNT, lebih kurang sama seperti letupan Trinity, tetapi terhad kepada Lembah Urakami, dan sebahagian besar bandar telah dilindungi oleh bukit-bukit yang berselang, menyebabkan kemusnahan kira-kira 44% daripada bandar. Pengeboman itu juga lumpuh pengeluaran perindustrian di bandar ini meluas dan membunuh 23,200-28,200 pekerja industri Jepun dan 150 tentera Jepun. Secara keseluruhan, sekitar 35,000-40,000 orang terbunuh dan 60,000 cedera.

Kesan Peristiwa

            Pada musim bunga tahun 1948, Atomic Bomb Casualty Commission (ABCC) ditubuhkan selaras dengan arahan presiden dari Truman kepada Akademi Sains Kebangsaan - Majlis Penyelidikan Negara untuk menjalankan siasatan daripada kesan lewat radiasi antara yang terselamat di Hiroshima dan Nagasaki. Salah satu daripada kajian awal yang dijalankan oleh ABCC adalah mengenai hasil kehamilan yang berlaku di Hiroshima dan Nagasaki, dan dalam bandar kawalan, Kure, bertempat 18 batu (29 km) selatan Hiroshima, untuk membezakan keadaan dan hasil yang berkaitan dengan pendedahan radiasi. Dr. James V. Neel mengetuai kajian itu yang mendapati bahawa bilangan kecacatan kelahiran tidak adalah jauh lebih tinggi di kalangan anak-anak mangsa yang hamil pada masa pengeboman. The National Academy of Sciences mempersoalkan prosedur Neel ini yang tidak menapis penduduk Kure untuk mungkin pendedahan radiasi. Antara kecacatan kelahiran diperhatikan terdapat risiko yang lebih tinggi kecacatan otak di Nagasaki dan Hiroshima, termasuk microencephaly dan anencephaly, kira-kira 2.75 kali ganda kadar yang dilihat dalam Kure.

            Pada tahun 1985, Johns Hopkins University genetik manusia James F. Crow diperiksa penyelidikan Neel dan mengesahkan bahawa bilangan kecacatan kelahiran tidak adalah jauh lebih tinggi di Hiroshima dan Nagasaki. Ramai ahli-ahli ABCC dan penggantinya Sinaran Kesan Research Foundation (RERF) masih mencari kecacatan kelahiran mungkin atau sebab-sebab lain di kalangan mereka yang terselamat dekad kemudian, tetapi mendapati tiada bukti bahawa mereka adalah biasa di kalangan mereka yang terselamat. Walaupun tidak penting kecacatan kelahiran ditemui dalam kajian Neel ini, ahli sejarah Ronald E. Powaski menulis bahawa Hiroshima mengalami "peningkatan dalam kelahiran mati, kecacatan kelahiran dan kematian bayi" berikutan bom atom. Neel juga mengkaji panjang umur kanak-kanak yang terselamat daripada pengeboman Hiroshima dan Nagasaki, melaporkan bahawa antara 90 dan 95 peratus masih hidup 50 tahun kemudian.

            Sekitar 1,900 kematian akibat kanser boleh dikaitkan dengan kesan selepas bom. Satu kajian epidemiologi oleh RERF menyatakan bahawa 1950-2000, 46% daripada kematian leukemia dan 11% daripada kematian akibat kanser yang kukuh di kalangan mangsa bom adalah disebabkan oleh radiasi dari bom, lebihan statistik yang dianggarkan 200 leukemia dan 1,700 kanser pepejal.